Er is bijna niemand die niet door Corona wordt geraakt. Alhoewel een enkeling ‘happy de peppie’ is door Corona, zijn de meeste mensen die ik spreek dat niet. Er zijn (grote) zorgen over dierbaren, over bedrijven. Kinderen met teveel energie die de hele dag thuis zijn. Verveling. Eenzaamheid. Ik Skype/Facetime/Zoom met meer of minder aangeslagen mensen. Al is het alleen al omdat mensen ‘on hold’ staan en hun energie niet goed kwijt kunnen.
Mijn bedrijf wordt ook geraakt door Corona. Groepen worden verplaatst, trainingen worden waar mogelijk digitaal gemaakt en ook de nieuwe aanmeldingen voor programma’s later dit jaar, ligt volledig op zijn gat.
Alhoewel ik het fijn vind dat Corona mij dwingt om in een hoog tempo digitaal te experimenteren met trainingen en de intimiteit die in mijn trainingen zit ook online te creëren, ben ik niet blij met Corona. Daarvoor wordt mijn bedrijf te veel geraakt. In mijn achterhoofd zit ook zorg voor bepaalde dierbaren. Ik vind het moeilijk om dat los te laten.
Zelf word ik lamlendig door de gedachte aan Corona en leef op als ik kan werken: dat wil nu zeggen digitaal werken met mensen. Ik houd van mijn werk en ik mis het ook.
Ik ben teleurgesteld door mijn persoonlijke reactie op Corona: ik ervaar stress, angst en mijn controlefreak neemt het over. Ook hier heb ik helemaal geen zin in.
Graag zou ik zo’n ‘Zullen we nog een spelletje doen, jongens!’ moeder willen zijn, maar dat ben ik niet. Hoewel ik word vetgemest door mijn man, die los gaat in de keuken, heb ik zelf nog niet gekookt of een taart gebakken. Ik sleur mijn jongste zoon en hond mee voor een rondje door het bos. Beiden met tegenzin. Ze liggen liever op de bank.
Ik zit vooral te stressen en mijn tijd te verdoen met controlfreaken.
Terwijl dat niet hoeft. Mijn financiële buffer is groot genoeg en mijn belangrijke klanten zijn flexibel. Ik zou ook een hele periode de middag vrij kunnen nemen. Maar ik doe dat niet.
Ik zit te dubben waarom ik zo blokkeer. Kennelijk is mijn persoonlijke reactie op ontwrichtende situaties stress, angst en controle. Rationeel weet ik dat het allemaal onzin is, maar zo voelt het niet. Ik mag weer bewust een brug gaan bouwen tussen mijn ratio en gevoel. Tussen het weten dat controle en angst illusies zijn en mijn basis gevoel van vertrouwen. ‘There’s a crack in everything, that’s where the light gets in’. Leonard Cohen. Ik weet het wel, er is altijd licht.
Maar goed.
Fijn als je coach bent en het goed begrijpt, maar ook ik mag naar een ander dagritme.
Daar ga ik vanavond eens goed over nadenken.
~Annemarie Baltus~
maart 2020
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
