‘Je weet wel dat ik het nooit druk heb hé’, zegt T blij. Ik weet het.
T. is iemand met een topbaan, die tijd heeft. Ze bestaan. Ik ken er meer van. ‘Tijd is mijn vriend’, voegt ze er vrolijk aan toe.
Ik ben iemand die het altijd druk heeft.
Ik wil meer doen dan ik kan. Dan heb ik te weinig tijd. Of ik denk dat ik te weinig tijd heb om de dingen te doen die ik wil doen. Vaak houd ik dan tijd over, maar dat weet ik niet van te voren. Dan heb ik last van stress en perfectionisme; vaak allebei.
Kortom: ik heb regelmatig ruzie met tijd.
Niet dat dat veel zin heeft.
Bovendien is tijd een toestand die niet werkelijk bestaat. Je hebt alleen het NU. Verleden is geweest, toekomst komt nooit. Het is onderdeel van mijn E-learning.
Het is de kunst om naar het NU terug te keren. Ik weet er alles van en het is stukken beter dan vroeger, maar ik ben niet vrij van ‘tijdstress’.
Gelukkig kan ik snel weer oefenen.
Het plan was om de middag voor Hemelvaart naar ons vakantiehuis op Texel af te reizen, maar als ik naar mijn dag kijk én naar de reis én ‘tijd is mijn vriend’ toepas, dan is de volgende dag vertrekken een beter plan.
Zo gezegd zo gedaan. We vertrekken de volgende dag zonder stress naar Texel en elke keer als ik wat zenuwachtig word van langzaam rijdende auto’s-met-fietsen-achterop en bestuurders die al lang uit de tijd zijn, denk ik ‘tijd is mijn vriend’ en word ik rustig. Het gaat heel goed.
Het lijkt er zelfs op dat we een boot eerder gaan halen.
Ja hoor, we hebben nog vijf minuten, nog twee auto’s voor ons bij de slagboom, we redden de boot!
Maar dan gaat het mis. Ik sta in de verkeerde rij. De slagboom gaat niet meer open en de oudere, grijze bestuurster voor ons, stapt uit de auto en kijkt verontschuldigend onze kant op. Ze moet naar het loket.
Links en rechts worden we gepasseerd en we moeten nu heel snel achteruit, om in een andere rij te komen. Anders halen we de boot niet.
Tijd is mijn vriend niet meer. Sterker nog, ik ben die hele zin vergeten en krijg last van een bewustzijnsvernauwing.
Ik probeer de gloednieuwe auto van R. in zijn achteruit te krijgen, maar het lukt niet goed. De auto heeft een automaat met een kliksysteem wat je even moet weten, maar ik weet het nog even niet. We schieten hortend en stotend van voor naar achter en we schieten rakelings langs een paal. R., normaal gesproken niet boos te krijgen, wordt woest en ik ook.
‘Tijd is mijn vriend’ is zoek.
Gelukkig kan ik nog langs een andere slagboom en redden we het nog net.
We zitten op de boot.
Ik geef R. een kus.
‘Het was maar een missertje van vijf minuten’, zeg ik, ‘voor de rest ging het goed.’
‘Heel goed’, zegt R.
‘Wat hoorde ik je nou zeggen over oude mensen mam?’, klinkt het vrolijk vanaf de achterbank. Mijn zoon kijkt me grijzend aan.
‘Ik meen daar helemaal niets van, dat moet je snel vergeten’, zeg ik.
Ik heb nog een lange weg te gaan voor de tijd helemaal mijn vriend is.
Nu even genieten van het eiland.
~ Annemarie Baltus
mei 2021
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
Wil je meer inspiratie? Abonneer je dan op mijn inspiratiemail. Dan ontvang je een keer per maand mijn nieuwste artikelen per e-mail.
In het leiderschapsprogramma ‘De kracht van het onbewuste’ leer je hoe je dichtbij jezelf blijft, waar je ook bent. Als je vanuit je essentie je leven wilt leiden, als je je ware kracht wil vrijmaken, dan is deze training iets voor jou.
